بی شک با روی کارآمدن دولت دکتر حسن روحانی و انتشار شعارهای تدبیر و امید در فضای سیاسی و اجتماعی کشور، اذهان را به این باور رساند که روزهای خوشی در انتظار ملت ایران خواهد بود.
مطمئنا رسانه ها به عنوان ارتباط دهنده ی سیاست به سامانه ی اجتماعی نقش حساسی را بر عهده دارند. چنانچه رسانه ای در فضای مه آلود و پر گرد و غبار برخی سیاسیون مسیر روشنی را طی نسازد به طور حتم سامانه اجتماعی را نیز دچار خدشه و ناآرامی خواهد ساخت. حساسیت در عرصه ی سیاست بدون در نظر گرفتن عواقب آن عاملی در به خطر افتادن سیاست ورزی در کشور می شود و در این میان رسانه به عنوان یکی از ابزارهای پویایی اخلاق در سیاست از جایگاه بالایی برخوردار است تا بتواند حساسیت امر سیاست و رعایت اخلاق در آن یادآور شود.
گزارش 100 روزه ی دکتر حسن روحانی در یک برنامه ی تلویزیونی، با حرف و حدیث های فراوانی روبرو شد و واکنش های متفاوتی را برانگیخت. یکی از مهمترین این واکنش ها توجه منتقدین و رسانه های مختلف به نحوه ی عملکرد مجریان سه گانه در این برنامه بود. متأسفانه منتقدین بدون در نظر گرفتن جهات مختلف هجمه های فراوانی را علیه مجریان این برنامه انجام دادند که می توان از این امر به عنوان یک بد اخلاقی رسانه ای نام برد.
امیر عباس تقی پور، مدیر مسوول ماهنامه ی تخصصی مدیریت ارتباطات، نیز در این مورد گفت: بحث ارائه ی گزارش رئیس جمهور به مردم حرکت بسیار خوب است که از دولت آقای احمدی ن‍ژاد آغاز شد و در دولت تدبیر و امید هم ادامه پیدا کرد و به گفته ی بیشتر کارشناسان، نکته ی مثبت و قابل توجه گفت‌وگوی زنده ی تلویزیونی رئیس جمهور این بود که ایشان در ارائه ی گزارش عملکرد 100 روزه ی دولت یازدهم فضای امید آفرینی را در جامعه ایجاد کرد و نقاق و دو دستگی ها را کم کرد.
این فعال رسانه ای در ادامه گفت: این گزارش بازتاب های فراوانی را در جامعه داشت که مهمترین این واکنش ها توجه منتقدین و رسانه های مختلف به نحوه ی عملکرد مجریان سه گانه در این برنامه بود که لازم می دانم به نکته ای که توسط رسانه ها اصلا به آن توجه نشد، اشاره کنم و آن ماهیت برنامه ی یادشده و گزارش رئیس جمهور بود. در این برنامه ی گزارشی، قرار شده بود که رئیس دولت یازدهم پس از صد روز یک جمع بندی از شرایط کشور به مردم ارائه دهد و به مردم بگوید که کشور در چه وضعی قرار دارد و وی چگونه کشور را در اختیار گرفته است. آنچه که در این میان فراموش شد این بود که مقرر نشده بود رئیس دولت به پرسش هایی پیرامون عملکرد صد روزه ی دولتش پاسخ دهد، هر چند که به تناسب مورد دکتر روحانی برخی از نکات مربوط به عملکرد دولت را برای آینده به اختصار تشریح کرد.
دبیر پیشین انجمن روابط عمومی ایران در ادامه افزود: رسانه های ما باید بین کنفرانس خبری و گزارش تلویزیونی فرق قائل شوند. خبرنگار حاضر در کنفرانس خبری همگانی با چند پرسش انتخاب شده در کنفرانس حاضر می شود و اگر بتواند و نوبت به او برسد یک یا دو پرسش مطرح می کند و می رود. بعد از همان سوال و جواب دلخواه خود تیتر و محتوا انتخاب می کند و خبر خود را به دلخواه تقدیم مخاطبان می کند، اما؛ در مصاحبه ی تلویزیونی مجری، یک شنونده است. درست است که در مصاحبه های تلویزیونی مجری مجهز به دهها پرسش خوب و ناب است، اما؛ نتیجه این نخواهد بود که همه ی آن پرسش های خوب و ناب را در امتداد منطقی یکدیگر بپرسد و جواب قابل قبول دریافت دارد و مصاحبه ای معیار و قابل قبول ارائه دهد. در مصاحبه ی تلویزیونی آغاز مصاحبه با خبرنگار است، اما؛ چند دقیقه بعد از شروع مصاحبه، ده ها سناریو در پیش پای او قرار می گیرد.
تقی پور در پایان خاطر نشان کرد: رسانه های ما باید هدف و تفاوت نشست های خبری را خوب بشناسند و بعد موضوع را درست به مردم منتقل کنند تا جامعه دچار خدشه و ناآرامی نشود.
منبع:شمانیوز
ارسال توسط almasshargh 